Балғырған

25-і ақпан күні 11-Жапон кинофестиваліне бардым. 1985-і жылы бірінші фестиваль өтсе керек. Алдыңғы екі жылда мүмкіндік болмаса да биыл (әйтеу) ұйымдастырыпты.

Брошюрадағы мәтінді еркін аудармамен аударып жіберсем:

Жапон киносы осыдан ғасыр бұрын пайда болған. Классикалық жапон киносы – бұл «Токиолық оқиғасымен» Одзу Ясудзиро (1903-1963),  жапондық киноны әлемге танытқан Акира Куросава (1910-1998), «Жапон Диснейі», жапон мультипликациясы мен манганың атасы Тэдзука Осаму (1928-1989). Сонымен қатар, бұл тірі классиктер – Канн кинофестивалінің лауреаты Осима Нагиса (1932 ж.д.к), табынарлықтай аниматор-режиссер Миядзаки Хаяо (1941 ж.д.к), режиссерлікпен қатар өз фильмдерінде басты рөлдерді сомдайтын және де жапон халқының сүйікті тележүргізушісі Китано Такэси (1947 ж.д.к.).
Алматы қаласындағы биылғы кинофестивалінің бағдарламасында – соңғы 15 жылдағы фапон кинокатографисттерінің ең керемет картиналары ғана. Кинофестиваль мақсаты – замнауи жапон киносының жан-жақтылығын көрсету: әлемге әйгілі анимеден әлем киносыншыларымен жоғары бағаланған терең, драмалық картиналарға дейін. …
Ұйымдастырушылар Фестиваль киносүйерлер мен жапон мәдениетінің жанкүйерлерін ғана жинап қоймай, сонымен қатар көптеген қонақтарға Жапонияны басқа жағынан ашуға көмектеседі.

Сонымен не керек, көңілді Көңілашар хабарласты «барасыңдар ма жоқ па» деп, «билет болса болды» деп мен зыта жөнелдім.

11-і фестивальдың ашылуына бұл фильм жайдан жай таңдалмаса керек. Такаши Ямазакидің «Always san-chome no yuhi» («Әрқашан: үшінші авенюдегі күнбатыс») кинокартинасынан басталды. Слоганы «Адамдар кедейлеу, бірақ жанашыр болған бұрынғы бай заман туралы». Шындығында, керемет түсірілген. Адамдардың ойламай жасайтын кейбір қылықтарын бергенде еріксіз күлесің да жылайсың.

пысы: Жанна, көөөп рахмет!!!

«Прикинь, да?!» дегеннің қазақша баламасы «ойлап кетші» (сыпайы түрі «ойлап қараңызшы») дегенге келетін сияқты.

Ойлап кетші, қайтыс болғанда әлем жылайтындай адам қандай болу керек?!  Бір минут өзіңді сондай адаммын деп елестетіп көрші… Қандайсың? Өлгеніңде (ең құрығанда) Қазақ елі жылайтындай адам болуды кім армандайды екен, а? Біздің арамызда бар ма екен, вообще?!

Қызметкер: «бла бла бла жинап, бір таблицаға тізіп жіберейін деп едім. Сіз кеңсеге қашан келесіз?»

Бастық: «Келмеймін, обходтамын»

Қызметкер: «Түстен кейін де келмейсіз ба? Сіз бір қарап жіберсеңіз»

Бастық: «аа келем ғой. Сіз бір таблицаға жинап қойыңыз, түстен кейін келіп тексеремін»

Жоғарыдағы диалогтың бір жері ұнамайды, қай жері екенін өзім түсінбей отырмын… Что-то тут не так…

Тапсырыс берушілердің (Заказчик) еркеліктері:

– хаттардың бәрі «Аса құрметті» деп басталсын;

– есікті қағып, «Кешіріңіз» деп сұрап, аяқты сүртіп, шашты тарап, тик-так шайнап, бір коробка конфетті қолтық астына қысып кіру керек;

– откат/подкадтардың бәрі кем дегенде алты нөлден тұрсын;

– жаңа жыл, қытай жаңа жылы, мұсылман жаңа жылы, еврей жаңа жылы, мая жаңа жылы, т.т. толып жатқан жаңа жылдардың бәріне салмағы 5 кг-дан кем түспейтін сыйлықтар сыйлансын;

– тапсырыс берушілердің бастықтарының барлығы барлық корпоративті кештерге шақырылсын, құрмет-қошеметке бөленсін;

– кез-келген санға жабысқанда ешқандай қарсылық көрсетілмесін, барлық циферлар сол моментте өзгертілсін;

– қол қоятын жерлерге стикерлер қойылып, тапсырыс беруші парақтап отырмайтындай ашылып тұрсын (өзің ашып тұрасың ба, біреуге аштырып тұрасың ба – сенің проблемаң).

Неужели, амал жоқ?!

«Әрбір фильмді/кітапты бір ғана сөзбен сипаттауға болады» деп бір құрбым бір жерден оқығанын айтқан еді. «Санктумда» өлімді көп көрсеткеніне қарағанда, өмір туралы айтқысы келді-ау деймін.

Жаңбырдың тамшылары жылдап, ғасырлап тасты қашап, мұхитқа жетер жол тапқан ғой. Сонда ойлаймын да, әрбір тамшының ұмтылатын мұхиты бар шығар, да?! Бірақ, жалғыз тамшы не ол? Бар болғаны бірнеше молекула. Мың жыл жаңбыр жауды, өзен болды, мұхитқа жетті. Мұхит деген не ол? Шындығында, бірнеше молекула. Шыр-көбелек өмірде, неужели, бәрі сол: молекуласың – тамшысың – өзенсің – мұхитсың – молекуласың. Айналып бастапқы қалпыңа келе бересің, келе бересің… «Надоел, тоқтащ!» десе… Шіркін-ай!

«Следуй за рекой» деп миллиард рет айтпаса да, миллион рет точно айтты… Былай сияқты: тамшы – құраушы, өзен – бағыттаушы, мұхит – басты мақсат. Алайда, олардың заты бір – су. Енді қараңыз, адамдар – құраушы, қоғам – бағыттаушы, басты мақсат не? Жауабын таппадым…

Қумай дұрыс әңгіме айтсам, кино жақсы дер едім. Кинода адамдардың қарым-қатынасы, қисық-қыңыр жағдайда адам қалай өзгеретіні, әке мен бала, былай айтқанда психология көрсетілген сияқты… Өте ауыр да емес, тым жеңіл де емес.

Вообщим, студент сіңлім менің жұмысыма жақындағанда қалтафонға гудок лақтыратын болып келіскенбіз. Ал, жұмыста барлығымызда бір операторда болу үшін жаңа нөмірлер алатын болып коллективно (что не мало важно) шешкенбіз . (Айта кететін жағдай, мен алдын ала ол операторға қосылып қойғанмын + сіңлім нөмірлерін өте жиі ауыстырады, ол естен шығып кетіпті)

Түскі ас уақыты. Белгісіз нөмір маяк тастайды. Ұшып тұрып кете берейін десем, қайта соғады. Сөйтсем, кофе-брейк жайында хабарласып тұр екен. «Ибааай» деп курткамды шешіп қайда жұмысыма отырдым.

Бір кезде бухгалтерия келді нөмірлерін арқалап. Мәз-майрам бәрі. Абыр-сабыр. У-шу. Ығы-жығы.

Қалтафоным шыр ете қалды, апыл-ғұпыл жиналдым да шығып кеттім. Далаға шығам, жан-жағыма қарайм – сіңлім жоқ. Соңғы нөмірге соқсам, бухгалтер алад: «Салта, этож я» деп… «Мисыз бас екі аяққа тыным бермес» деген мен туралы боп қалғанына күлкім келді :)))

«Маягі» құрысын…

«Интернеттің қорлығы-ай» деп бастасам 🙂

Бірнеше «миниблогкэмптерге» барып тастадым, бірі туралы жазбадым… Онооу жылы Мінбердің неше семинарына бардым, бірі туралы жазбадым. Ұят-ай!!!

Сондықтан, сондықтан! 19-20 наурыз күні кездескенде жерге қарап қалмас үшін бір ауыз сөз жазайын деп шештім, уот 🙂

Сырттан қарасаң оңай сияқты, бірақ көріп отырғандай жұмысы бастан асады екен… Тапсырылған жалғыз істі соңына дейін алып шықсам, презентация жасасам, микрограмм болса да көмегім тисе арманым болар ма?!

БЛОГҚҰРЫЛТАЙға айдан аз уақыт қалды 🙂 Бәрімізге іске сәт!