Балғырған

Очередь в кассу, хотя до фильма еще 2 часа… Билеты остались на крайние места или ВИП. Зал полный, ни одного свободного места-полный аншлаг. К концу фильма, люди хлопали… А я все еще не могу отойти от этой киношки с 8 статуэтками Оскар.

Этот фильм нельзя словами описать, нельзя эмоциями выразить, его надо просто смотреть…

Мат түрлері:

– бала мат;

– жынды мат;

– коорпоративті мат;

– ханды мат;

– сызықтық мат;

– Диларам маты;

– Легаля маты;

– кері мат;

– дұрыс мат;

– сасық мат (спертый)(Ханның қашу жолдарында өз «әскері» кедергі болатын атпен қойылған мат.  Ең алғашқы бұл позицияны ІХ ғасырда парсы мансубтарында табылған. Механизімін 1497 жылы Луис Рамирес Лусена ойлап тапқан);

– таза мат;

– сараң мат;

– эполеттік мат.

Мат – араб тілінен » өлді» дегенді білдіреді екен.

Каждый кто писал диплом в техническом ВУЗе знает какого распечатывать формат А1 или А2. Мне было легче, все на формате А3. Мои внутренние «регулировщики» отреагировали на срок сдачи диплома поздновато, так что пришлось бегать и распечатывать диплом за 2 дня. А3 распечатывали возле института, но там оказалась такая очередь, что я не решилась терять времени, которого у меня и так было маловато. И так, я поехала на Байтурсынова-Шевченко, там тоже была очередь, но не такая… да еще и плоттер был в «отключке» около 15 мин. Сижу жду.. .Рядом сидит, студент, по часам видно – не «простак», сидел в обнимку со своим портфелем(там видимо, очень ценная информация/вещь), то и дело поглядывая на меня – НУ ДА… розоватая полупрозрачная блузка, обтягивающие капри и босоножки на белых ножках… Заговорила я первая: «давно ждешь?»… Так и завязался разговор, как ни странно, «болтология» приняла немного напряженный характер, так как не очень любила ПОЛИТЕХ и считала что кроме АИЭСа все фигня. Но дело не в этом… Меня разозлило то что он был впереди меня и пропускал всех своих однокурсников, одноуниверситетников. Естественно, я не промолчала, высказалась, да и глаза мои не молчат…

Дальше события развивались поспокойнее, но после недели общения, он принялся к более решительным шагам, я понимала что надо что-то делать и продвинуть это дело, старалась не замечать неловкого прикосновения ко мне(хотя внутри что-то вздрагивало, может он мне очень нравился), поправления волос(что не оставалось не замеченными моими рецепторами), но старалась не показывать реакции…

И так, вечер, темновато, мне не было видно ни глаз, ни губ, одни очертания. Он медленно потянулся ко мне, я то знаю, что и моих глаз он не видит, интуитивно зная где должны быть губы, мои глаза так и побежали не зная что делать. Сердце забилось, дыхание перехватило, когда он оказался на столько близко что я чувствовало его дыхание… я резко отодвинулась назад… и призналась… небольшая пауза и попытка номер 2… мне показалось, что кишки мои запутываются, связываются, завязываются, не понятные ощущения пробежали по телу… испугавшись, я отодвинула уже его… для него кажется, обычное дело, а моя кровь так бежала под напором сердца… Знает ли он как я ему благодарна…

Сөз басында, ұйымдастырушыға рахмет БОЛЬШОЙ при БОЛЬШОЙ… Шаршап, анда-мында қалғып кетіп отырғаны болмаса, екі күн ұйықтамағанын білдірмеді 🙂

Театр! Театр! Театр! Алғаш барғанда актерлердің ойыны мен әні көңілімді түсірмеп еді… Бұл жолы… Өзіңіз байқарсыз:

1   Ең көзге «оттай бататыны» – жарықтандыру…» Сыған серенадасында» актерлер өзіне сәуле түсіру үшін прожектор артынан қуып жүрді, қосалқы жарықтандырғыштарды тиімді қолданбады деп ойлаймын(мән бермеуге тырысқан едім)… «Ат жылаған түнде» – жарық тым көп болды, көзді ауыртатын жыпылық-жыпылық, әулиені/бабаны бейнелегенде жарық түсіріп тұрған лампочка көрініп тұрды (әулиелер өз «күнімен» жүреді-ау шамасы) (жо-жоқ, тырнақ астынан кір іздегенім емес, бір құмалақ бір қарын майды шірітеді емес пе – бір лампочка бүкіл жеткізбек әсерді «жоқ» қылмайды ма!?), қойылым кезінде залды не үшін жарықтандыратын түсінбедім – алдыңда отырған адамның баскиімінің түсін көруге болатындай, декорацияны өзгерту кезіндегі жарық – «күйдіреді» ғой… идея бойынша, ат қора үйге айналып жатқанын көрермен байқамау да керек деп ойлайтын едім…

2   Дыбыс… Алдыңғы қатардағылардың есту қабілетін төмендетпейтіндей болса ғой… «Сыған серенадасында» ән көп болды, бәрі алдын ала жазылған, ия… Оны да түсінемін, опера емес қой…

3   Көрермендер… Спектакльдің қақ ортасындағы қол шапалақтаудың көптігі ашуландырмай қоймады… Қойылым кезінде актердің ойын бөлмеуге тырысқанның орнына… эх… Қалтафонның «шыңғырғаны» = бірнеше жүйке жасушаларының «ажалы»…

4   Актерлер… Театрға солардың ойынына тамсану үшін баратын шығармын… Бірақ, «ат жылаған түнде» актерлер толықтай берілмей, жартыкүшпен ойнағаны сезіліп тұрды…

Қойылымның айтпағы: балалы болғаннан артық бақыт жоқ! Так что… адамдар, ойланыңдар 🙂

НҰР Астана мешіті

(толығырақ…)

Қазір сенемін, бірақ сол күні сенер сенбесімді білмей тұр едім… Қобалжудан 2 түн ұйықтай алмаған поезд дүрсілінен тіпті ұйықтай алар емеспін… Дудут-тудут, дудут-тудуттан көршілердің пысылы естіледі… Қолдарды айқастыра басқа төсеп, «қашып» кеткен ұйқымды шақырар ойым да жоқ… Жақсы сапар болатынына, іштей сенімді едім…

Купеде үш адамбыз: мен, Пушист және Парсы. Жоқ, есімі Парсы емес, 2002 жылы шығыстану мамандығы бойынша Әл-Фараби атындағы Қазақ Ұлттық Университетін бітірген, ех-әскери, бойшаң, сарғыш, әскери адамға жарспайтын ұзын шашты(шамамен, екі еліден асады), көзі үлкен да ашық қоңыртүсті… Бара жатқан қаламыздың «минус»-тарын тізе бастады… Сөзін естісеңіз, вагонан секіріп, «Қайдасың, туған қалам!» деп тайып тұрар ма едіңіз… Келісемін, сөзінің расы да бар боп шықты, бірақ… Құлақпен естінеше, бір рет көзбен көргеннің артығы 100 есе ғой… Сөйтіп, қала мәселесінен сырғып-сырғып қазақтың қазіргі жағдайына сөз жетті… «Сен тимесең – мен тиме» саясатымен жүретін адам боп шықты, соңында…

Көршінің сөзінен(жымиясыз ба күлесіз ба ерік өзіңізде, бәлкім өсекші дерсіз – маған «до лампочки»):

– қазақ неге жалқау деген сұрақтың жауабын Парсы айтты: атам-қазақ көшпелі болған. Бір қазақ ауылында ең аз дегенде 500 адам тұрады делік, мал бағуға – 10 адам (қойы бар, ірі-қарасы бар), тігінші – 3 адам(мүмкін одан да көп), ұста – 5 адам делік, т.т. сөйтіп ауыл тұрғындарының тіпті 1/10 бөлігі тұрақты жұмысы істейді деп болжайық. Қалған қазақ не істейді? Ет жейді де жатып ап ұйықтайды(одан сорақысын айтпағанына шүкір), жасы алты-бақан құрып, ән-думан құрады дейді, и то түнде… Сөйтіп, қазақ қанына еріншектік пен жалқаулық ген деңгейінде сіңіп кеткен дееейді….

– ғалымдар шошқа майын асқазан сөлі ыдырата алмай қанға сол қалпы өтіп, адам денесінде жиналатынын дәлелдеген екен. Орыстар шошқа етін жегендіктен біртүрлі иісі болады екен, пакістандықтар көп специй жегендіктен олардың да өзінше иісі болады… (заңды сұрақ, қазақтың да өз иісі бар… сонда біз қой я жылқы сасуымыз керек пе?);

– даққа толы шәугімге спрайт құйып қайнатса – дақтан түк қалмайды екен (разрушители легенд қайдасыңдар?);

–  адам қайтыс болған соң жаны жер астында қалады, уақыт келген кезде Жаратушы жандарды жоғары көтереді. Тірі кезінде Құдайға адал қызмет еткен пенделер «бала» ұйқыда болып, кәпірлер «дөңбекшіп» тыныш бола алмайды дейді Парсы мырза. Келетін уақыт – ақырзаман…

– ең жаман халық – еврей… Жаратушы, оларға талай пайғамбарларды жібереді… Бірі түзу жолға түсіре алмапты…

– т.т.

Таң ата жеттік… Жүрегім лүп-лүп… Ауа жетпейтіндей… Ел-жұрт шошытқандай қара суық жоқ 🙂 Айттым ғой, Астана жылы қарсы алады деп 🙂 Бейтаныс қалада өткен 3,5 күн жылы болды 🙂

Негізгі (Бәйтерек, Мега, Думан, Сарыарқа, архитектура «шедеврлары») объекттерге бардық-көрдік-қайттық… Ауыз көпіріп айтқанша өз көзіңізбен көруге кеңес берер едім.

Сенбі күні оң жақ жағалауды біраз араладық… Алматының ықшам-аудандарындай… Алматыға «топ» ете түскендей болдым… Ағаштары да, дүңгіршектері де, пәтерден жасалған дүкендер, аялдамалар, қоқыс… Айдан анық – сол жақ пен оң жақтың әлеуметтік деңгейлеріндегі айырмашылық…