«Ғашық»

Сен кімсің? Мен сені танимын ба? Сен шықпасаң ойланбай жүре берер едім… Да еще и қып-қызылсың…Елдің бәрін бетіме қаратып өзімді жерге қараттың… Влюблен болсаң айту керек қой ЖАЛП етіп мұрынға шықпай…

 

Иіс!

Кешкі асті ішпеу үшін сағат 6-7-лерде бір тамақтанып алуды ұйғарып – бірнеше түйір мандаринды «ішке» «қондырып», киноға жүгірдім. Кезінде жап-жақын сияқты жер жалғыз келе жатқан маған тым алыс боп көрінді, бір бағдаршамнан екіншісіне жетем дегенше…

Негізгі мәселеден ауытқымайын! Сонымен, кино бітті (құдайға шүкір! 3 Оскарды ұзақтығы үшін берді ме екен?!) Такси ұстап, айтқан соммаға келіскен соң, құрбыммен қоштасып, машинаға кіре сала мұрыным тыжырайып, көзім ашып кетті. Иісті сізге жеткізерліктей сөзім жоқ. Бірақ, мотор майы, көк(сырость), тер(кәдімгі адам тері, кейбір хайуандардар үшін тер – қорғаныс қызметін атқармаушы ма еді),  малдарға жағатын май ғой  – корелен ба?! уот сол, тұрып қалған қоқыс, құрттап кеткен ет, «сынуға» жақын нәски сияқтылардың иісін бір машинаға сиғызылған. Есік жабыла орнынан қозғала кетті(есімді жиып үлгермедім), дем ала алмай, терезені кішкене түсіргенім көмектеспеді-ауаның тығыздығы сондай ауа қозғалмайтын сияқты… Түрлі-түрлі ойлар да келді: бағдаршамда тоқтаса түсіп қалайын/қашып кетейін деп те, кешірім сұрап шығып кетсем ба/тоқтатсам ба деп, «адам отыратын машина ма өзі?!» деп бұрқылдап, ұрсыссам ба екен деп те. Нәтижесінде, машинадан түсу тұрмақ, қозғала алмай қалдым, көп қимылдасам иіс жабысып қалатындай. Терезеден әлсін-әлсін соғып тұрған желді иіскеу үшін мұрымды сол жаққа бұрамын-газдың тез тарап кететіні бар, ауа свежий қалпында қалса ғой, НО НЕТ ЖЕ! араласып, тыныс жолдарының бәрін орап тастайды. Кинодан кейін, үйіме жеткенше фильмге анализ жасап тастайтын едім, бұл жолы, Бред Пит өзі кешірсін, ойлауға мұршам болған жоқ. Дем алатын ауа таба алмай отырғанымда, үйіші телефон соқса шы… Өкпемде «А?!» дейтіндей ғана ауа барын сезіп, терезені біршама түсіріп, енді дем ала бергенде мұрнымнан бұрын аузым ашылып, ұрт арқылы өкпеге ауа толды.  Сол сәтте асқазанымнан ұялғаным, үш сағат бұрын «қонған ел» шек асып кеткен болу керек, асқазан сыртқа шығаратын түгі болмай жиырылды да қалды. Қалтафонды қоя сала, терезеге жабысқандай болдым. Қолымнан келсе, мұрнымды көшеге шығарып қояр едім, әттең денемнен ажырамайды! Бұрулы мойын да үйіп қалды…

Неге екені белгісіз, шопыр ағаны қазақ емес екен деп ойлап «На светофоре на лево!» десем – «Солға ма, оңға ма?!» дейді – «АҒА-ау, ұят емес па?!» – ішім сыздап кетті…

Күйе сасыған ауадан айналдым! Үйге жеткенше кірпідей жиырылған өкпе, асқазан өз қалыптарына келді, киіміме сіңген иіс те біршама бәсеңдеді, шашымды(и не только) жумаса болмайды. Солай жағдай, достар…