2 желтоқсан. Сәрсенбі. Таңғы сағат 8:30-8:45
Әжемді Шалқар радиосынан естіп, мәз болдым… 🙂 Көңілім көтеріңкі.
Бір айдай бұрын екі бір-біріне ұқсас жобаларды екі топқа бөліп берген еді. Бірін қыздарға, екіншісін жігіттерге. Әр топта екі-екі адамнан. Кейбір себептерге (Ж. декретті демалыстан шыққанына 2 ай болған+мені басқа «жедел» деген жұмыстарға суырып тұрды+жалқаулық+нақты мерзімнің жоқтығы, т.т іздесең көп, естественно өзіңді жақтауың керек) байланысты менің тобым үлгермей жатты.
Содан 11-лерге таман бастығымыздың 120 кг-ға «қыздарға көмектес» деген сөзіне дөрекі түрде жауап қайтарды.
Түскі ас уақыты. Кеңсе бойына өсек тарады – «120 бастыққа гендирдің көзінше хамить етіпті де, гендир 120-ның өтініш жазуын сұрапты» деген.
Сағат 14-тен кете гендир бәрімізді шақырып, тәрбиелік әңгіме «айтты». Біз өз жұмыстарымызды 120-ның тобынсыз-ақ істейтінімізді қолдаттық/көндірдік.Көңіл-күй жоқ.
Түнгі 11-ге дейін отырып, «үлгеретінімізді» сезіп үйімізге қайттық.
3 желтоқсан. Бейсенбі. Таңғы сағат 8-ден кете.
120 кг да ерте кепті жұмысқа. Привет-привет… Бір кезде, бізге біздің дұрыс еместігімізді түсіндірмек болып, маған сөйлеп жатты. Оған Ж. шыдамады қарсы жауаптар кетіп жатты. Үндемей тұрғанда ғой. 120 кг басына қан көтерілді. Боқтай бастады. Біз в шоке. «Қойсайщ!» дегенге тағы болмай одан сайын оталып Ж.-ны 3 әріпке жол сілтеді(айта кету керек бірнеше рет). 30 метрдей жерде отырған Ж.-ның күйеуі атып тұрып, боқтық сөзге боқтық қосылып, бастықтарға қоңырау шалынып. Содан 120 Ж.-ның жұбайының тұмсығын бұзды, якобы 120-ғаға стакан лақтырғандықтан қол көтерген. Ж.-ның жүйкесі қатты екен, мен жылап жібердім.
Содан
Содан көп сөз болды, шып-шып өсек… Бухгалтерия «қыздарға» деп валерьянка беріп жіберіпті :)))
Немен бітті дейсіз ғой?! 120 өз еркімен кетуге өтініш жазды. Қол қойды ма, қоймады ма білмеймін. Ж.-ның жұбайын дигностический центрге алып кетті(4 сағат болды, әлі жоқ).
Ал, мен кеттім жұмысымды бітірейін…
Балғырған 