Түскі ас уақыты. Тамақ алуға көрші дүкенге шыққанбыз. Көше бойындағы машинадан жігіттер түсіп жатыр. «НАДО ЖЕ! Какие люди!» деп біреуіне жабыса кеттім. Ол да танып жатыр. Анау-мынау, «институтқа барып тұрасың ба?», «кім-кімдермен араласасың?», «Тимурды танисың ба?», «Қай жердесің қазір?» деген сияқты кезекті сұрақтар мен соған жауаптар кетіп жатыр бірінен соң бірі. Бір кезде телефон алмаспақ болып, нөмерін жазып алып, енді кім деп сақтайтынымды/сохранять білмеймін, елки-зеленые аты кім ед?! Сызылып тұрамын ба?!
– Кешірш, бірақ, атың кім ед?
– Уахахааа мен де сенен сұрай алмай тұр едім ыха ыха…
Сонымен сол… Фото память, алғысым шексіз саған, бірақ құлақ памятьпен қайта достасшы, өтінемін…
Балғырған 
Қараша 5, 2009 at 9:13 тд
…бірде іштегі жігіттерге визитка жасатып отырғам! Сол ғой, нақ: аты-жөні, ІР-адресі деген сияқты…
…оЧм, бірінен соң бірін айтып келем, айтып келем… Кәшөлге келгенде тоқтап қалдым. Пәмиләсі Бисенбаев, пақанаты Жоламан, кішкентайдан Кәшөл деп атап кеткесін шын ныпсысын білмейді екем. Дизайнер жігіт қыт-қыттап қоймайд. Өзіне тел соғайын десем, бірлік жоқ, әжесстің сотасында. Амалсыз, визиткасына «Бисенбаев Кәшөл Жоламаныч – сантехник» деп жазғызып алдым. Кейін келіп өзінен сұрасам, шын аты – Кашалот екен, нақ. Биофакты бітірген пақанынсс, ихтиандр япты…
Қараша 13, 2009 at 4:07 тд
😀 !!!!!!!!!
Kudai ai!!! Kulkiden oletin wygarmyn au!!!!
Қараша 5, 2009 at 9:43 тд
…апама құрбысы телефон шалды.Универ бітіргелі хабарсыз кеткен. Анау-мынауды сұрасып жатыр. Бір кезде апам бір қолында телефон, екінші қолына фотоальбомды ұстап алып, парақтап жатыр. Күлкім келіп кетті. Алдым да Бақытгүл (құрбысының есімі) ұзату тойына шақырған билетті алдым да, «Серік» деген жазуды көрсеттім 🙂
Қараша 5, 2009 at 11:15 тд
Әдетте сондай жағдай бола қалса, ұялмастан: «Кім деп сақтайын?» деп сұраймын. Онда тұрған ештеңе жоқ. Бірден түсіне қояды 🙂
Қараша 5, 2009 at 11:24 тд
wahahaaa !!
mende de kop boladi osinday jagdaylar. birak Askhat siyakti tike kim edin dep surauga ingaysizdanamin. Sosin kasimda bireu bolsa soni tipo tanistirmakshi bolamin da:
– a seni kurbimmen tanistirip koyayin – deymin. Sosin kurbim:
-Aynur, – dep oz atin aytadi da, atin-esime-tusire-almay-turgan da ozinin atin aytadi. osilay men de bilip alamin.
Al. EGER sol satte kasimda eshkim bolmasa, kolina kalam men kagaz ustatamin da:
– telefonindi jazip berdi, – deymin – kasina da atindi jazip koi, sosin kimdiki dep shatastirmauim ushin..
osi eki kuligim esh podvodit etken jok. Kudaiga shukir.
Қараша 5, 2009 at 12:29 тк
Эльвираның әдісін қолданып көрем келесіде 🙂 Рахмет.
Қараша 5, 2009 at 6:01 тк
😦 бір рет солай етемін деп ұялып қалғанмын… Менің қателігім, мен өзім құрбымнын атын атап қойдым да, атын ұмытып қалған кісінің бетіне қарап қаппын, уот… ол содан барып, Пәлен деп құрбымның қолын алып амандасты/танысты 🙂 Ыңғайсыз конешн 😦
Қараша 6, 2009 at 6:03 тд
:))) осындай ыңғайсыз жағдайға түсіп қалмау үшін «таныстырайын» дейсің да, әркім өз атын айтқанды күтесін. ол 1-2 секундттік қана паузаны керек етеді.
Қараша 5, 2009 at 11:27 тд
Тағы бір қолданатым әдісім: егер тіке сұрау мүлдем ұят болса, сол қалпында есіме қандай ассоцияцмен түссе солай сақтаймын. Мысалы, Тастақ мешіті, КазГУ Серік досы деген сияқты. Кейін Серіктен сұрап аламын 🙂
Қараша 5, 2009 at 12:29 тк
Ұқсас әдіс екен 🙂
Қараша 5, 2009 at 12:03 тк
мықты-мықты әдістеріңіз, базар жоқ… Қолданып көрмесем ендігіде 😉
Қараша 7, 2009 at 7:39 тд
Мені осындай жағдайдан Мой мир құтқарды. Өткенде бір досымды көрдім, әңгімелесіп тұрмыз, сосын телефон алмастық. Бір кезде одан мой мирде барсыз ба деп сұрасам, ия дейді. онда сол жерде де дос болайық та деп, почтамды жазып бердім. Мой мир арқылы, ааа, солай еді ғой деп біліп алдым 🙂
Қараша 25, 2009 at 11:53 тд
хаха, расымен де кызык жагдай екен.. Мен де тек б1р рет кана болды ау дейм1н сол жагдай.
курстас досымнын карындасымен рет1 келгенде таныстык, кей1н ол кыздын мен1н кенсемнен коп алыс емес жерде дукенде жасайтынын кор1п калып, жи1 кор1с1п амандасып турдык, б1рак кургыры, атын б1лмейм1н гой, содан «атын к1м ед1?» деп сурауга да ынгайсызданып, «маган телефон соксаншы» деп телефонымды усындым да, «я болмаса офиске кел де, томендег1 охранга атынды айтсан, мен оз1м карсы алам» дегенде, ана кыз да «Нургулм1н десем, жарай ма?» деген1, соган дей1н , расымен де атын есте сактай алмай кел1пп1н гой…:)
Қараша 30, 2009 at 5:50 тд
сіз мені кешіріңіз, кейде не дерімді білмей пікірді жауапсыз қалдыратыным бар 🙂
мені фото память талай ұятқа қалдырған 😦 мир де, телефон да ойда болмапты :))
Наурыз 2, 2011 at 6:31 тд
[…] Қазақстан мен Жапония қыздары шайбалы хоккей ойнағанда билет іздеп Балуан Шолаққа (стадион) барып, билет таппай, көңіл түскені сондай тамаққа тойып алып үйге тарасқан күні аялдамада бір қыз келіп “*** микрорайонына Төле би-Әуезовтан қалай жетуге болады?” деген. Мен сол *** микрорайонында тұрамын. “Қаланы білмейтін біреуге түсіндіруі керек шығар” деп дұрыстап айтып тұрғанымда менің күтіп тұрған автобусым кетті де қалды. Шынымды айтайын, өзім онсыз да ызалы боп тұрғанмын, іштей біраз “жақсы” сөздер айтып қалдым әлгі қызға. Содан, таныстым деңіз: жақында ғана тұрмыс құрған екен, *** микрорайонында тұрады екен, күйеуі ыстрашно қызғаншақ екен, сенбейді екен, әрдайым тексеріп тұрады екен, жан-жарына айтпай, Төле би-Әуезовта тұратын әпкесіне бармай Абай-Байтұрсыновтағы құрбысына барғанын айтып шықты. Екі автобус ауыстырып баратын болдық (ақшасы да соған жетеді екен). Не керек әңгімені жақсы айтады екен. Көрші болғандықтан телефон алмастық (қарап тұрсаңыз, безобидно). Сонымен, үйіме жеттім. Әлгі қыз туралы ұмытып та кеттім. Бір сағаттай өткенде таныс емес нөмір телефон соғад… МА-МА… әлгі қыздың күйеуі!!! “Қайдан танисыз? Қайдан қашан қай автобусқа отырдыңыздар?… ” анау-мынау… е-мое… сөзім жоқ, ағайындар… […]